چرا قرآن می‌گوید جهنم نعمت است؟

 شبهه: چرا قرآن می‌گوید جهنم نعمت است؟
چگونه در قرآن، مرگ و عذاب های جهنم جزو نعمت های الهی به حساب آمده است؟

پرسش
در سوره الرحمن آیاتی را ذکر می کند و سپس می گوید: "فَبأَىّ‏ِ ءَالَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ". اما در این بین آیاتی را می بینیم که با این سبک سازگار نیستند.

از جمله آیات 35، 41، 44 همین سوره، حال آیا این سیاق منتفی است، یا این که اینها در زمره نعمت های الهی قرار می گیرند؟ در صورت دوم لطفا توضیح دهید.

سوره الرحمن به طور کلى بیانگر نعمت هاى مختلف "معنوى" و "مادى" خداوند است که بر بندگان خود ارزانى داشته و آنها را غرق در آن ساخته است، به گونه اى که مى‏توان نام این سوره را "سوره رحمت" یا "سوره نعمت" گذارد؛ و به همین دلیل با نام مبارک "الرحمن" که رحمت واسعه الاهى را بازگو مى‏کند آغاز شده است.[1]

آیا درست است که شیعیان امام علی(ع) بدون حساب و کتاب وارد بهشت می شوند؟

مامان ،خدا یعنی چی؟یعنی کی؟

دغدغه بسیاری از والدین این است که آیا می‌توانند با فرزندانشان درباره موضوع پیچیده ای چون خدا صحبت کنند؟ آیا بچه‌ها را می‌توان با مفاهیمی چون خدا، پیامبر، جهان آخرت، آفرینش و هستی، تکلیف، عبادت و مانند آن آشنا کرد و درباره آنها بحث کرد؟

حرف زدن درباره خدا از این جهت حائز اهمیت است که می‌تواند بهترین راه برآوردن مهم‌ترین نیازهای کودکان باشد، زیرا کودکان بیش از بزرگ‌سالان خود و اطرافیانشان را نیازمند به تکیه گاه قوی و مهربانی می‌بینند که قادر است همه آرزوهای آنها را برآورده سازد.

فایده دیگر صحبت کردن درباره خدا از این جهت است که همه چیز را در دنیا توضیح می‌دهد: زیبایی طبیعت، تولد نوزاد یا مرگ یک دوست، که با این توضیح (مرتبط کردن رویدادهای طبیعی به خدا) نوعی احساس شگفتی نیز همراه است، زیرا روح کودک به دنبال عجایب و اسرار می‌گردد و زمانی که برای پرسش‌های کلیدی خود پاسخی منطقی می‌یابد، احساس آرامش می‌کند. وقتی کودک حوادث تلخ و شیرینی از این قبیل را با خدا مرتبط بداند، هم در شناخت خود نسبت به خدا عمیق‌تر می‌شود و هم روح او که به دنبال عجایب و اسرار است، ارضاء می‌شود.

حرف زدن درباره خدا، به کودک احساس امنیت می‌دهد، زیرا خدا جاودانی و مافوق همه تغییرات است و در دنیایی که همه چیز آن زودگذر است، اعتقاد به خدا می‌تواند بهترین حامی و راهنمای اخلاقی کودک باشد.

و بالاخره، توجه به خدا و احساس نیاز به او، مایه آرامش روح و روان کودک می‌شود، زیرا این احساس در فطرت و نهاد انسان از کودکی قرار داده شده و طبق فرمایش پیامبر اسلام، کودک مادامی که اطرافیانش او را از پرستش خدا باز نداشته‌اند، دارای فطرت خداپرستی و ایمان است.

عزت نفس به ارزیابی های شخص از خصوصیاتش اطلاق می شود که بالا بودن آن، در موفقیت های فردی - اجتماعی موثر است و پایین بودن آن مشکلات متعددی برای فرد از جمله اضطرابها، هراسها... را بوجود می آورد. با راه کارهای مناسب می توان در جهت تقویت آن گام برداشت.

من یک نوجوان بی ارزش، بازنده، و بی اهمیت هستم. تعریف و تمجید های که دیگران در مورد من انجام می دهند، اغراق است. از اینکه با دیگران در ارتباط باشم، لذت چندانی نمی برم. ولی نمی دانم چرا تلاش زیادی برای خوشحال کردن، تعریف و تمجید دیگران به کار می برم. فکر می کنم از اینکه دیگران مرا طرد کنند، بسیار می ترسم. بخاطر همین از اینکه به دیگران نه بگویم می ترسم. از اینکه احساس کنم دیگران مرا دوست ندارند نیز در هراس هستم. احساس می کنم صفت مثبت یا استعداد خاصی ندارم.

این احساس و نگرانی از زمان کودکی تا کنون در من بوده است، اما در دوران نوجوانیم بیشتر شده است. دلم می خواهد به خودم کمک کنم تا بتوانم این احساسات را از بین ببرم و بتوانم فرد قوی شوم. تا اینکه به طور اتفاقی در یک مقاله خصوصیات خودم را خواندم و متوجه شدم تمام احساسات بالا مربوط به عزت نفس پایین است با خواندن این مقاله به فکر فرو رفتم و به خودم گفتم، من هم قطره ی از این دنیای بزرگ هستم که خداوند مرا آفریده است تا بتوانم استعدادها و تواناییهای خود را به کمال برسانم. با تمام وجود تصمیم گرفتم تا کاستی ها و افکار منفی خود را شناسایی کنم و از توانمندیهای خود در جهت قوی تر شدن هر روز و هر لحظه بهره مند شوم.

تصمیم گرفتم برای بالا بردن عزت نفسم و موفقیت در آن برنامه ریزی های را انجام دهم، در ضمن برای موفقیت بیشتر، از والدینم و چند تا از دوستانم خواستم مرا در این مسئله کمک کنند و زمانی که وظایفم را به خوبی انجام دادم مرا تشویق کنند.

بعضی از فعالیتهای که انجام دادم به شرح زیر است:

** آگاهی خود را از خودگویی های که نشان دهنده عزت نفس پایین است، افزایش دادم. مانند " اینکه من یک فرد بی ارزش هستم" در مقابله آنها پاسخهای که نشان دهنده مقابله با آنهاست، را بکار برم.

**از خودم مراقبت بیشتری انجام دهم و بیشتر خودم را دوست داشته باشم. همچنین وظایف خانه داری و تحصیلی متناسب با سنم را انجام دهم. بر چگونگی انجام این کارها نظارت داشته باشم و هر زمانی که به درستی آنها را انجام دادم به خودم پاداش دهم.